التهاب خلق و خو را تغییر می‌دهد!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بیرجندرسا به نقل از مشرق، دو مطالعه بزرگ از دانشگاه‌های هاروارد و MIT ارتباطی شگفت‌انگیز بین سیستم ایمنی و مغز پیدا کرده‌اند که نشان می‌دهد چگونه مولکول‌هایی که در طول التهاب آزاد می‌شوند می‌توانند بر خلق و خو، اضطراب و حتی رفتار اجتماعی تأثیر بگذارند.

به گزارش ساینس دیلی، این پیام‌رسان‌های ایمنی که قبلاً تصور می‌شد بیشتر خارج از مغز عمل می‌کنند، اکنون نشان داده شده‌اند که به‌طور مستقیم با سلول‌های خاص مغزی تعامل دارند. این تحقیق می‌تواند درمان‌های جدیدی برای اوتیسم و اضطراب ارائه دهد که به‌جای هدف‌گیری مغز، پاسخ‌های ایمنی را هدف قرار می‌دهند.

تغییرات خلقی پس از بیماری: معمایی دیرینه

پزشکان مدت‌هاست الگوی عجیبی را مشاهده کرده‌اند: پس از یک عفونت یا تشدید بیماری خودایمنی، برخی افراد تغییرات خلقی دائمی، بی‌ثباتی احساسی یا تغییرات رفتاری را تجربه می‌کنند. اگرچه ارتباط التهاب و سلامت روان سال‌هاست که مشکوک بوده است، مکانیسم‌های بیولوژیکی پشت آن هنوز مبهم مانده بود.

اکنون، دو مطالعه جدید از دانشکده پزشکی هاروارد و موسسه فناوری ماساچوست (MIT) که در تاریخ ۷ آوریل در مجله Cell منتشر شده، نشان می‌دهد که سیستم ایمنی چگونه با مغز ارتباط برقرار می‌کند و بر احساسات و رفتار تأثیر می‌گذارد.

نقش شگفت‌انگیز سیتوکین‌ها در احساسات

اگرچه دانشمندان پیش از این می‌دانستند که سیتوکین‌ها می‌توانند بر احساسات تأثیر بگذارند، اما دقیقاً مشخص نبود که این تأثیر در کجا و چگونه در مغز رخ می‌دهد. این یافته‌های جدید شبکه سیگنال‌دهی را نقشه‌برداری می‌کند که در آن سیتوکین‌ها با سلول‌های خاص مغزی که مسئول تنظیم خلق و خو، اضطراب و رفتار اجتماعی هستند، تعامل می‌کنند.

بررسی مرکز ترس مغز

در یکی از مطالعات، محققان دریافتند که سیتوکین‌ها به‌عنوان پیام‌رسان‌های مغزی برای تنظیم اضطراب با هدف قرار دادن نورون‌های خاص در مرکز ترس مغز، که به نام آمیگدال شناخته می‌شود، عمل می‌کنند. آزمایش‌ها در موش‌ها نشان داد که دو سیتوکین IL-۱۷A و IL-۱۷C فعالیت آمیگدال را افزایش می‌دهند. زمانی که سطح این مولکول‌ها افزایش می‌یابد، موش‌ها رفتارهای اضطراب‌مانند بیشتری از خود نشان می‌دهند، مانند اجتناب از فضاهای باز و کاهش کاوش.

تقویت رفتار اجتماعی توسط سیگنال‌های ایمنی

در مطالعه دیگری، محققان دریافتند که برخی از سیتوکین‌ها – مانند IL-۱۷A، IL-۱۷B، IL-۱۷E و IL-۱۷F – رفتار اجتماعی موش‌ها را با ویژگی‌های اوتیسم تقویت می‌کنند. معمولاً این موش‌ها علاقه اجتماعی کمتری نشان می‌دهند، اما زمانی که این سیتوکین‌ها به آنها داده شد، در تعامل با دیگر موش‌ها بیشتر مشارکت کردند و رفتارهای تکراری کمتری از خود نشان دادند.

سیتوکین IL-۱۷E و نقش آن در مغز

IL-۱۷E که توسط نورون‌ها خود مغز تولید می‌شود و قادر به تغییر مستقیم فعالیت آنها است، ممکن است به‌عنوان یک نورو مدولاتور عمل کند. این ماده مشابه دو ماده شیمیایی دیگر مغزی، سروتونین و دوپامین، می‌باشد. سروتونین به‌عنوان "انتقال‌دهنده خوشحال‌کننده" شناخته می‌شود و به آرامش مرتبط است، در حالی که دوپامین در انگیزش و لذت نقش دارد.

یافته‌های این دو مطالعه گام بزرگی در درک ارتباط پیچیده مغز و سیستم ایمنی هستند، اما سؤالاتی همچنان باقی مانده‌اند. مهم‌ترین سؤال این است که آیا این مکانیسم‌ها در انسان‌ها نیز اعمال می‌شود؟

محققان همچنین به این نکته اشاره کرده‌اند که چگونه سیتوکین‌ها از سد خونی مغزی عبور می‌کنند، سد محافظتی که معمولاً مغز را از مواد مضر در خون محافظت می‌کند. یکی از نظریه‌ها این است که التهاب مزمن می‌تواند این سد را تضعیف کند و آن را بیشتر نفوذپذیر سازد.

اگر محققان بتوانند سیتوکین‌ها را برای تنظیم خلق و خو و رفتار اجتماعی تغییر دهند، این رویکرد می‌تواند درمان‌های جذابی برای اختلالات اضطرابی و شرایط مرتبط با اوتیسم ارائه دهد.