سر و دست‌های خونین 3 دی‌ماه 57 در بیرجند

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی بیرجند رسا به نقل از فارس، انقلاب برآیند حوادث و دگرگونی‌های مختلف تاریخی یک کشور است بنابراین در وقوع این پدیده مجموعه تحولات و شرایط فکری،‌ فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مداخله دارد. روحیه انقلابی در انقلاب اسلامی با شاخص‌هایی چون عدم تسلیم انقلابیون در برابر اقدامات رفرمیستی رژیم و بی‌توجهی به اقدامات سرکوب‌گرانه رژیم و وجود روحیه شهادت طلبی و فداکاری در راه آرمان مشخص می‌شود. در انقلاب اسلامی رهبری بی‌نظیر و هوشمندانه امام خمینی(ره) و پیوند ویژه دینی و تاریخی روحانیت با مردم وضعی استثنایی پدید آورد و به موفقیت سریع در برانگیختن نارضایتی عمومی، گسترش آرمان انقلاب اسلامی، ایجاد و گسترش روحیه انقلابی و بسیج عمومی و به صحنه آوردن مردم انجامید. به تعبیر شهید مطهری(ره) حرکت امام خمینی(ره) از قلب فرهنگ و از اعماق تاریخ و از ژرفای روح این ملت بر می‌‌خواست،‌ مردمی‌که در طول 14 قرن حماسه محمد(ص)، علی(ع)، زهرا(س)، حسین(ع)، زینب(س)، سلمان، ابوذر و صدها هزار زن و مرد دیگر را شنیده بودند و این حماسه‌ها با روحشان عجین شده بود،‌ بار دیگر همان ندای آشنا را از حلقوم این مرد شنیدند علی(ع) را و حسین(ع) را در چهره او دیدند،‌ او را‌ آینده تمام‌نمای فرهنگ خود که تحقیر شده بود، تشخیص دادند، امام چه کرده او به مردم ما شخصیت داد، خود واقعی و هویت اسلامی آنها را به آنان بازگرداند. یکی از انقلابیون بیرجند می‌گوید: دامنه اعتراض‌ها به رژیم ستم‌شاهی گسترش می‌یافت و همچنان ادامه داشت. شب اول دی‌ماه 57 جوانان برومند بیرجندی در مسجد آیت‌الله آیتی با شعار «بعد از نماز عشاء صد بار بگو مرگ بر شاه» به استقبال شب یلدا رفتند و در طولانی‌ترین شب سال کوبنده‌ترین شعارها را علیه رژیم شاه بر دیوارها نوشتند. سید علی‌اکبر سوفاری ادامه می‌دهد: مردم بیرجند به جای این‌که پای رادیو و تلویزیون بنشینند و برنامه مبتذل تلویزیون را تماشا کنند به دیدار بزرگ فامیلشان می‌رفتند و در کنار کرسی پای قصه پدربزرگ که از مبارزه با ظلم تعریف می‌کرد نشستند و با هم می‌خواندند؛ «یادته پدربزرگ برایمون قصه می‌گفت، قصه از سیاهی و شب، قصه از گرگ درنده، قصه از بره معصوم... وی با بیان اینکه مردم بیرجند، زمستان سرد 1357 را با اتحاد و یکپارچگی به بهار تبدیل کردند. می‌افزاید: جوانان شامگاه روز سوم دی‌ماه 57 به مسجد جامع پایین‌شهر رفتند و از آن جا در صفی واحد با شعارهای «الله.اکبر - خمینی رهبر»، «نصر من‌الله و فتح قریب» و «مرگ بر این سلطنت پرفریب» بیرون آمدند. سوفاری ادامه می‌دهد: نیروهای شهربانی و نظامی ارتش در میدان پایین‌قلعه و خیابان انقلاب مستقر شده بودند و به طرف جوانان حمله‌ور شدند، آنقدر با ضربات باتوم و قنداق تفنگ بر سر و دست انقلابیون زدند تا بلکه بتوانند جلوی شعار دادنشان را بگیرند، ولی جوانان باغیرت در حالی که زخمی شده بودند پاهای خود را به شدت به زمین می‌کوبیدند و شعار «مرگ بر شاه» را تکرار می‌کردند. نیروهای نظامی شروع به آب پاشی روی جوانان کردند و همزمان تیراندازی و پرتاب گاز اشک‌آور آغاز شد. جوانان به سمت کوچه غنی متواری شدند. در آنجا پلیس جوانان را محاصره و بسمت آنان تیراندازی کرد. یکی از جانبازانی که در آن ‌روز تاریخی مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به زمین افتاد درباره مجروح شدنش چنین می‌گوید: باید شهریور ماه 57 به خدمت سربازی می‌رفتم اما از آنجایی که امام خمینی(ره) دستور تخلیه پادگان‌ها را صادر کرده بودند عازم بیرجند شدم و روز سوم دی‌ماه 1357 در تظاهرات جوانان جلوی دبستان پرویز (دبیرستان شهید چمران فعلی) شرکت کردم. ابوالفضل دادرس‌مقدم ادامه می‌دهد: برای ورود به جمع تظاهرکنندگان با دخالت ماموران مواجه شدیم و در آنسوی دیگر خودروی آب‌پاش، برای دستگیری و شناسایی ما آب رنگی به طرف جوانان می‌ریخت و مردم دلاورانه با سنگ و آجر به سمت خودرو حمله‌ور شدند. وی می‌افزاید: در این تعقیب و گریز به سمت کوچه غنی رفتیم. از آن جا که در کوچه، من نفر آخر تظاهرات‌کنندگان بودم و هدایت دو نفر از نوجوانان کم‌سن و سال را نیز داشتم، یک نفر از نیروهای شهربانی به طرفم تیراندازی و گلوله‌ای به پای چپم اصابت کرد. این جانباز دوران انقلاب می‌گوید: در آن شب به‌یادماندنی و با آن شرایط سختی که شهر در محاصره نیروهای نظامی بود، شبانه به همراه دوستم برای درمان به مشهد اعزام شدم و در روز پنج دی‌ماه 1357 مورد عمل جراحی قرار گرفتم، آن روز بیمارستان مشهد نیز  مملو از تیرخوردگانی بود که در تظاهرات این شهر مجروح شده بودند.